دو سروده زیبا از فرزانه شیدا

-



فرزانه شیدا متولد سال ۱۳۴۰ شاعره ی مقیم نروژ که بمدت ۳۰ سال است در زمینه شعر در سبک های مختلف شعر به سرودن اشعاری پرداخته است مجموعه اشعار او در دسترس عموم قرار دارد این شاعره در کنار سرودن شعر به علاقمندی های دیگری از جمله نویسندگی و ترجمه نیز پرداخته است از آثار او سخنان بزرگان می باشد کتاب سخنان ماندگار او در سال 1384 منتشر شد دیگر کتابهای او ترجمه چهار کتاب از سخنان بزرگان و اندیشمندان و فیلسوفان جهان است که از زبان نروژی به زبان فارسی ترجمه گردیده به نامهای ذرات طلائی یک ، دو و سه . از دیگر کارهای که او می توان به یازده جلد کتاب بعد سوم آرمان نامه اشاره کرد که برگرفته از کتاب آرمان نامه اندیشمند و فیلسوف ایرانی ارد بزرگ می باشد که با اشعار و نظریات و تفسیر خویش آمیخته است جلد اول این کتاب که شامل بررسی 14 فرگرد از ارد بزرگ می باشد هم اکنون در اختیار عموم است و دیگر بخشهای آن به تدریج در اختیار همگان قرار می گیرد .


ديروزها... پای دفتر شعرم
درانتهای غزل ، ترانه ، قصیده و...
قلبی بود ...درنقاشی دلم
امضائی درعاشقانه های شیدائی
وگاه امضای * قُو *مانندی که
بالهایش یاد پرواز را بدلم باز می بخشید...
آنگاه که نشسته بر دستهای لطیف وآبی دریا
نام مرا بر خویش میکشید!

آری امضای دلم بود (آن دل*)
امضای روحم (آن ُقُو*)
امروز مانده ام...
کدامین را بازکشم
در پای شعر شیدائی ،
همواره آواره ام
که چون قو, مهاجر دنیائی بود
درهمه وقت درهمه فصل
در بی فصلی نیز !!!

امروز بگو پای اشعار دلتینگیم
کدامین نقش را باید بازکشم
که گویای تصویر ِروح درد گرفته ای باشد
که بی تو دلشکسته مانده است

امروز بگو کدامین دل را نقاشی کنم
که تکه هایش درکنارهم باز بماند؟

بامن بگو قوی پروازت راچگونه در بی فصلی زمان
رها کردی
آنگاه که میدانستی
همواره سردی رفتن رابردوش میکشد!...
با اشکهای مداوم چکیده بر دریاهای گذر...
زمین های زیر پا
امروز چه چیز را امضا کنم
در کدامین تصویرباکدامین روح ؟! کدامین دل !!!!

( فرزانه شیدا*)

در دوشنبه 20 مهر 1388
دریا وصخره:
من یه دریای لطیف
تو ولی ساحل یک صخره سخت
تو , تن ِ نرم مرا می شکنی
من به فرسایش تو مشغولم


لیک بااینهمه جنجال وستیز


ما بهم محتاجیم
ما بهم محتاجیم
فرزانه شیدا

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

*آدمی*

-
تصویر
بعُد سوم (آرمان نامه ارد بزرگ) فر گرد *آدمی* ● بعُد سوم آرمان نامه ارد بزرگ● ●فرگردآدمی● در دنیائی که خداونددراختیاربشروآدمی,این "اشرف مخلوقات"قرارداده است همواره براین امر تاکید داشته,است که خودسازی «آدمی» امری واجب براوست تادرجلای اندیشه,وروح خودتوانائی بهتر ساختن دنیائی راداشته باشد که خداونددرحد کمال,هرآنچه,راکه نیاز موجودات زنده روی آن بوده است دراختیارهمگان قرارداده است حال آنکه آدمی,درراه زندگی خودازخوب وبد بودنهای زندگی هریک خصلتی ورفتاروعادتی,راپذیرفته,وهریک بسوی,راه وبیراهه روان گشته اند وزحمات بسیاری,از بزرگان,وعالمین وفیلسوفان,واندیشمندان,وسرآمدان عالم بشری بایاری وخدمت,این بزرگان علوم به منطقه ی اوجی رسیده است که,آدمی میتواندبراحتی زندگی خوبی رادارا باشدکه درجامعه ای رشدکرده,ازانواع علوم بوده,وبا پرورش خودودرنتیجه,ازدیاد افرادتربیت شده,وآموزش دیده ورشد کرده دردنیای علمی زندگی کندکه درآن همگان درخدمت خود وزندگی ودنیا وبشریت خدمتگزارباشند بارهانوشته ام که رشد فرهنگی واجتماعی وعلمی انسانها در بیشترین, جوامع مطرح وپیشرفته دنیاهمواره بااتکابه رش
بیشتر بخوانيد

سایت داستان های کوتاه : حکایتی از ناصر خسرو

-
ناصر خسرو قبادیانی بسوی باختر ایران روان بود. شبی میهمان شبانی شد در روستای کوچکی در نزدیکی سنندج. نیمه های شب صدای فریاد و ناله شنید. برخاست و از خانه بیرون آمد. صدای فریاد و نالههای دلخراش و سوزناک از بالای کوه به گوش میرسید. مبهوت فریادها و ناله ها بود که شبان دست بر شانه اش گذاشت و گفت: این صداها از آن مردیست که همسر و فرزند خویش را از دست داده، این مرد پس از چندی جستجو در غاری بر فراز کوه ماندگار شد هر از گاهی شبها ناله هایش را میشنویم. چون در بین ما نیست همین فریادها به ما میگوید که هنوز زنده است و از این روی خوشحال میشویم که نفس میکشد. ناصر خسرو گفت: میخواهم به پیش آن مرد روم. مرد گفت: بگذار مشعلی بیاورم و او را از شیار کوه بالا برد. ناصر خسرو در آستانه غاری ژرف و در زیر نور مهتاب مردی را دید که بر تخته سنگی نشسته و با دو دست خویش صورتش را پنهان نموده بود. مرد به آن دو گفت از جان من چه میخواهید؟ بگذارید با درد خود بسوزم و بسازم. ناصر خسرو گفت: من عاشقم این عشق مرا به سفری طول دراز فرا خوانده، اگر عاشقی همراه من شو. چون در سفر گمشده خویش را باز یابی. دیدن آدمهای
بیشتر بخوانيد

تارنگار خسرو گلسرخی - پاردوکس ارد بزرگ و خسرو گلسرخی

-
تصویر
همه ما می دانیم که همیشه ارزش آدمها متفاوت بوده و هست انسانها بر اساس معیارهای مختلف دارای جایگاه و شان متفاوتی هستند . از دیرباز بسیاری از حکما و اندیشمندان در تایید و نفی این نابرابری سخن ها گفته اند . اما خسرو گلسرخی این روند را بیداد می داند و ناله سر می دهد . حتما این شعر را به یاد دارید : معلم پای تخته داد میزد صورتش از خشم گلگون بود و دستانش به زیر پوششی از گرد پنهان بود ولی آخر کلاسیها لواشک بین خود تقسیم می کردند وآن یکی در گوشه‌ای دیگر «جوانان» را ورق می زد. برای اینکه بیخود های‌و هو می کرد و با آن شور بی‌پایان تساویهای جبری را نشان می‌داد با خطی خوانا بروی تخته‌ای کز ظلمتی تاریک غمگین بود تساوی را چنین بنوشت : یک با یک برابر است از میان جمع شاگردان یکی‌برخاست همیشه یک نفر باید بپاخیزد... به آرامی سخن سر داد: تساوی اشتباهی فاحش و محض است نگاه بچه‌ها ناگه به یک سو خیره گشت و معلم مات بر جا ماند و او پرسید: اگر یک فرد انسان، واحد یک بود آیا یک با یک برابر بود؟ سکوت مده و شی بود و سوالی سخت معلم خشمگین فریاد زد آری برابر بود و او با پوزخندی گفت: اگر یک ف
بیشتر بخوانيد